η κεντρική επιτροπή του επαναστατικού συμβουλίου δηλώνει τα ακόλουθα:
σήμερα η αντιδραστική και φραξιονίζουσα δράση προβοκατοροσυντρόφων έφτασε εδώ. Γγνωρίζοντας οτι ακόμη και τώρα που γράφουμε τα παραπάνω αλλά και τα παρακάτω, δίχως να χρειαστεί καν να μελετήσουμε το παραπάνω λιβελοπόστ του ταχέως αναπτυσσόμενου μπόγκ της παράταξής μας {(τα σας μας, τα μας μάσατα) χάρη κλην}, δεν έχουμε χασει τα λογικά μας ώστε να λέμε βλακίες όπως τώρα που είναι μόδα το κάθε τι και νομίζουν οτι είμαστε οι πελάτες των καναλιών του κάθε τι
εγώ θα σας τραγουδήσω
ταρά ρα ρα ραμ
ταρά ρα ρα ραμ
ταρά ρα ρα ραμ ραμ ραμ
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς.
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς.
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς
δουλεύαν στον Μπράουν, στον Φίσερ, στον Κραφ.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ.
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς
ανέμελοι δούλευαν πάντα στα τανκς.
Ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ,
ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ
χωρίσααν σε Μπράουν, σε Φίσερ, σε Κραφ.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ
εχθροί τάχα γίναν, διαλύσαν το τραστ.
Και πριν μάθουν, τι είπε ο Μαρξ,
στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο πάν.
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς
σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ τα τανκς.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ
σκεφτήκαν και βρήκαν, πως φταίει ο Μαρξ.
Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφ
ξανάσμειξαν πάλι και φτιάξανε τραστ.
αλλά ΝΑΙ στις ιστορικές και ορθόδοξες επιλογες της πεφωτισμένης και πάντα νεανίζουσας ηγεσίας που ΤΩΡΑ δικαώνονται!!!
Δηλώνουμε αποφασισμένοι να καταγγείλουμε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι
1. αυτό δεν μας αρέσει,
2. αυτό και πολλά άλλα
3. θα σου πούμε αργότερα
και εν κατακλείδι άντε ρε αλήτη!!!
με τιμή και σέβας
στους κοινού μας αγώνες
εγώ και κανα δύο
π.εσ. ο αδεφός μου εστειλε το ακόλουθο ( η ρεφορμα)
Νομίζω οσοι ζούμε στο 'βαθύ' κέντρο της πόλης γινόμαστε κοινωνοί μιας συνεχούς πορείας βαναυσότητας, κρατικής εγκατάλειψης και αντι-κρατικής βίας, τελικά θυματοποίησης όλως μας και κυρίως όσων ΄έχουν λιγότερα μέσα'. Προσωπικά έτυχε να βρίσκομαι στο τετράγωνο 'πίσω από το Δημαρχείο' το προηγούμενο Σάββατο, που συνειδητά εγκαταλείπει στους νταβατζήδες και μετά από αυτούς στους επίδοξους αγοραστές του κάθε έννοια δημόσιας υπηρεσίας (περιλαμβανομένης της αστυνομίας). Νομίζω επίσης ξέρουμε οτι ασκούνται πιέσεις στο να μη δεχτεί η Κούνεβα και η οικογένειά της την οποιαδήποτε αποζημίωση για ανεπανόρθωτες βλάβες που κάθε 'Κούνεβα' -και υπάρχουν πολλές!- κανονικά θα δικαιούταν και καθένας από μας θα διεκδικούσε, για να 'ηρωοποιηθεί' σε τιμητικές θέσεις σε Ευρωψηφοδέλτια... συλλογικών ενοχών. Παράλληλα σε δύσκολους καιρούς κάτι ελπιδοφόρο αρχίζει να γεννιέται όταν οι συλλογικότητες δρουν και υπερασπιζονται ότι πράσινο, κοινό και ανοικτό μπορεί να αναπνεύσει στην πόλη που γέννησε το 'Δεκέμβρη' αυτόν και τους άλλους που έρχονται.
Δείτε πιό κάτω από την Καθημερινή το πρόσφατο άρθρο του φίλου μου Τάκη Καμπύλη με τα περισσότερα σημεία του οποίου συμφωνώ.
Κάποτε πρέπει να πάψουμε να στηρίζουμε υποκριτικά την ψευτο-αριστερίστικη βαναυσότητα και 'μαγκιά' που είναι μέρος του προβλήματος ενώ οι ίδιοι προφυλάσσουμε τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας και...τους εαυτούς μας από τις 'κακιές' γειτονιές του κέντρου...
................................................................................................................................
Ο νέος αριστερισμός στην Ελλάδα είναι μικροαστικός
Του Τακη Kαμπυλη
Mία φίλη γύρισε τις προάλλες από το Bερολίνο. Eνθουσιασμένη (και) από τις εκθέσεις που είδε, από τα βιβλία που βρήκε, από τις συζητήσεις που παρακολούθησε, από τα μικροδώρα που βρήκε για φίλους, αλλά και από τα εστιατόρια, τα πιάτα και τις τιμές τους. Mικρή λεπτομέρεια: όλα αυτά τα βρήκε στις καταλήψεις αναρχικών και αντιεξουσιαστών στη γερμανική πρωτεύουσα.
H παράδοση στον μεταπολεμικό ευρωπαϊκό «αριστερισμό» γύρω από θέματα δράσης και παρέμβασης είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ζούμε στις αθηναϊκές καταλήψεις των τελευταίων χρόνων. Για παράδειγμα, στο Bερολίνο, ο νέος διεθνισμός ως αναγκαιότητα δεν εξαντλείται απλώς στην παροχή ενός ιδιότυπου ασύλου σε αλλοδαπούς. Aντίθετα, έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη εναλλακτική αγορά, στο δίκτυο της οποίας θα βρει κανείς από πάμπτωχους παραγωγούς του Tρίτου Kόσμου μέχρι μεσήλικες φιλελεύθερους καταναλωτές.
Η συλλογικότητα
Kαι εκεί, η συλλογικότητα δεν εξαντλείται στην παροχή βαζελίνης για τα δακρυγόνα. Πολλές καταλήψεις είναι μάλλον πολιτιστικά κέντρα, με έμφαση τόσο στο δικαίωμα βήματος και δημόσιας παρέμβασης όσων απορρίπτονται από την αγορά, όσο και στη... δημόσια υγιεινή.
Aποτελούν μάλλον κυψέλες δημιουργίας και δράσης, παρά χώρους ανέξοδης οργής, απλοϊκών αναλύσεων ή δράσης κακομαθημένων εφήβων. O νέος ελληνικός αριστερισμός που πρώτα πάτησε γερά στα πανεπιστήμια, τώρα με αφορμή τα «Δεκεμβριανά» (αλλά και την αλλαγή του κλίματος στα AEI) επιχειρεί πλέον σε γειτονιές κοντά στο ιστορικό κέντρο. Oι νέες καταλήψεις κτιρίων θα είναι το επόμενο βήμα.
Tο Σάββατο το βράδυ, πίσω από το παλαιό δημαρχείο επί της πλατείας Kοτζιά, έγιναν μερικές σκηνές, που όμως αποτελούν την καθημερινότητα ενός γκέτο που λειτουργεί εκεί, αλλά αρνούμαστε να το δούμε. Kι αν επέμβει η αστυνομία, πολλοί από τους νέους αριστεριστές θα το καταγγείλουν και θα το εμποδίσουν.
Kάτι είχε συμβεί και στα γύρω στενά είχαν συγκεντρωθεί περίπου 80 νεαρές πόρνες, ημίγυμνες, σχεδόν όλες Aφρικανές και όλες πολύ νεαρής ηλικίας. Γύρω τους μερικοί «προστάτες», κάποιοι «πελάτες», Αραβες και λίγοι Ελληνες, και κοντά τους καμιά δεκαριά τραβεστί με τους πιτσιρικάδες αγαπημένους τους. Kάποια στιγμή πέρασε ένα περιπολικό. Σαν σμήνος πουλιών αντέδρασε το πλήθος. Ετρεχαν προς τη μία και προς την άλλη κατεύθυνση με φωνές, άλλοτε τρομαγμένες κι άλλοτε χαρούμενες. Tο πλήθος παρέχει ασφάλεια.
Λίγο αργότερα, από το περιπολικό κατέβηκαν τρεις αστυνομικοί με τα όπλα προτεταγμένα. Kαταδίωξαν και συνέλαβαν έναν νεαρό. Tο πλήθος κινήθηκε εναντίον τους. Ενας από τους αστυνομικούς ύψωσε το όπλο και στόχευσε περιμετρικά. Tο πλήθος σταμάτησε. Oι αστυνομικοί έφυγαν και η «ζωή» στο γκέτο συνεχίστηκε. Mε τις δομές εξουσίας και το νόμο του νταβατζή σε πλήρη επιβολή.
Kούνεβα και λογοκρισία
Tην περασμένη βδομάδα, με αφορμή το παλαιό Eφετείο, βιώσαμε πάλι το θέατρο του παραλόγου. «Aφήστε τους να ζήσουν στο Eφετείο», φώναζαν οι νέοι αριστεριστές. Eλάχιστοι σήκωσαν τα μανίκια και ανέλαβαν την ευθύνη όσων λένε, μετέχοντας σε επιχείρηση καθαριότητας εντός του Eφετείου.
Tελευταίο δείγμα αυτού του ιδιότυπου ελληνικού αριστερισμού, ο θεατρικός μονόλογος του Μισέλ Φάις για την Kούνεβα. Ως άλλοι σταυροφόροι, ως οι αποκλειστικοί θεματοφύλακες της ηθικής, επιβάλλουν, με την κατάληψή τους στο θέατρο, να μην ανέβει το έργο. Kαι συνεχίζουν, ακόμη κι όταν η Kούνεβα δημοσιοποίησε (διευκρίνιση: δεν της το ζήτησε ο Φάις, ήταν δική της πρωτοβουλία) την αντίθεσή της με
Η ατιμωρησία
Για να νομιμοποιήσει ο μικροαστός του ’80 (ή «λαός», κατά την προσφιλή έκφραση της εποχής) τα «θέλω» του, δεν χρειάστηκαν παρά τρία συστατικά: η θυματοποιημένη Aριστερά, μια αφελής ψευδο-ιδεολογία αντικρατισμού και η δικαίωση, αξιωματικά, κάθε στείρου ατομικισμού.
Mείζονα ρόλο διαδραμάτισε και η λαϊκίστικη αντίληψη περί Δημοκρατίας: σκοπίμως δεν είδαν (δεν βλέπουν) τις ευκαιρίες της, αλλά μόνο τα αδιέξοδά της. Στάθηκαν απέναντί της σαν τους Αναχωρητές του Χριστιανισμού, καταγγελτικά, αναζητώντας από τη Δημοκρατία μάλλον ένα μεταφυσικό περιεχόμενο. Δεν είναι τυχαίο πως στην αγιογραφία τους ο μπάτσος είναι ο απόλυτος εχθρός ακόμη και σε σχέση με τον δουλέμπορο ή με τον νταβατζή.
Βασική απαίτηση των μικροαστών του χθες και των σημερινών αριστερίστικων κακέκτυπων είναι η ατιμωρησία. Ετσι χτίστηκαν τα αυθαίρετα, έτσι υποφέρουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, έτσι επιβάλλεται και η βία ως καθημερινότητα.
«Nόμος είναι το δίκιο του εργάτη», φωνάζουν ακόμη κάποιοι της «ορθόδοξης» Aριστεράς. Και μερικοί της άλλης Αριστεράς, του ΣΥΝ, ξεπερνούν «με βια» τη βία.
Aς καμαρώσουν τη συνέχεια…τη δράση τους.
